–वैरागी जेठा हामीले भोग्नै,पर्ने कुराहरु धेरैछन् भर्खर तेत्तिस दिन हिँडीरहेछौँ लकडाउँनको यात्रा । अझै जटिल हुनसक्छन् हाम्रा जीवनहरु कयौँ मान्छेले ,भोक्कै देह त्याग गर्नुपर्ने हुन्छ यस्तै यस्तै परिस्थिति भइरहँदा शहर
वैरागी जेठा इच्छुकका पाइलाहरुसँगै हामी मान्छेका मुहार फेर्न हिँडेका यात्री हौँ वर्तमान शासकहरु , उदास बनाउँन खोज्दैछन् हरेक कुरामा राजनीतिले छुन्छ जसरी अहिले कोरानाले छोएको छ हामी विधानका हरपमा गुडिरह्यौँ
काशिनाथ गौतम हो आज म तिमीलाई यो कोलाहल सहरको बिचमा रहेको एउटा ठुलो महलको सांगुरो कोठा बाट तिमीलाई एकाग्रह भएर लेखि रहेको छु । हुन सक्छ, यो समयमा तिमी कसैको
राजकुमार अर्याल “पुत्ला” नागरिकता भएर पनि अनागरिक तुल्य भएका छन देश भएर पनि परदेशी तुल्य भएका छन महाकाली किनाराका मान्छेहरु म भोक बिरुद्द लड्न परदेश गएको हु। म रोगबाट बच्न
पुरुसोत्तम लम्साल- एक जमाना थियो ब्यापारिक साम्राज्यवादको । व्यापारकै लागि बजार खोज्न पुगेका युनानीहरुले भारतवर्षभर कहर थोपरे । त्यसपछि भूगोलको साम्राज्यवाद उदय भयो । अलेक्जेण्डरले सकेसम्म दागा झरे तर कुटिल
कबिता प्रेमका रङ हरू त्यो गुलाबी उमेर मा गालामा चढ्दै गरेका गुलावि रंङ झै थिए प्रेमका रङहरू ति बैशालु उमेरमा हातमा समायर एक अर्कासंग चियर्स गर्दै गरेका रङ्गिन ति वाइन
रुपा थापा मेरा काला अनुहार संग दौडिरहेका रातो नेपाली रगतहरु पुष माघको याे जाडोमा लग लग गर्दै झुपडीमा कापेका मेरा ओठहरुसंग मालिक मैले तिमीसंग एकसरो न्यानो कम्बल मागे हो एकसरो
देवी काफ्ले, तिमि रूंदा यो छाती चिरीन्छ तिमीलाई दुख्दा मन बेसरी पिरीन्छ तिम्रो खुट्टामा ठेस लाग्दा आमा तिम्रा सन्तानलाई दुख्नु पर्ने हैन र आमा। तिमीले सहेको प्रसव पिडा बलभद्र जन्माउन
देबि काफ्ले- अर्काको दैलोठेलो पोत्नु रैछ र पो म नारी अर्काको पटुकीले कम्मर बांधेर उभिनु पर्ने रैछ र पो म नारी अर्काको सापटी सिन्दुरले जीवन बांध्नु पर्ने रैछ र पो